[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]N[/mks_dropcap]a de aanslagen in Parijs op 13 november, is IS of Daesh weer vol in beeld. Niet alleen de westerse media schijnen hun spotlights op de welbekende terreurorganisatie, ook zijzelf doen hard hun best om in beeld te komen. Zo bezitten ze een mediacentrum en brengen ze iedere maand een eigen magazine uit. Een kleine analyse van Dabiq Magazine, de IS-glossy.
Iets te makkelijk te vinden
Het eerste dat opvalt, is dat Dabiq Magazine er verrassend professioneel uitziet voor een blad dat door een terreurorganisatie met de wereld wordt gedeeld. De tweede gedachte is de realisatie dat deze propaganda online bizar gemakkelijk te vinden is. Mocht je besluiten dit blad op te zoeken en te lezen dan twee waarschuwingen: Lees het blad niet als je geen sterke maag hebt! Ondergetekende werd enigszins naar van enkele foto’s van een verbrande piloot en een afgehakt hoofd. Ten tweede zijn er mensen gearresteerd die in het bezit waren van het blad Inspire. Dit blad was een glossy van Al-Qaida waarin uitgelegd werd hoe bomvesten gemaakt kunnen worden en wat de vertalingen waren van speeches van Osama Bin Laden. In zowel het Verenigd Koninkrijk als Australië zijn enkele mensen veroordeeld tot gevangenisstraffen van 14 tot 24 maanden. Ook is er dit jaar iemand gearresteerd nadat diegene het blad Dabiq deelde op Facebook. Dat gezegd hebbende en hopende dat dit korte onderzoek geen lampje deed branden bij de AIVD (de Nederlandse Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst), door naar wat achtergrondinformatie over Dabiq Magazine.
Een epische strijd in Dabiq
In juli 2014 bracht Daesh de eerste editie van Dabiq Magazine uit. Dabiq is een stad in Syrië met 3.364 inwoners, die ongeveer 40 kilometer noordoostelijk ten opzichte van Aleppo ligt. Er wordt geloofd dat hier uiteindelijk een epische strijd gaat plaatsvinden tussen de moslims en de ongelovigen, want in een Hadith (een verzameling citaten van de profeet) staat dit uitgebreid vermeld. De moslims zullen hier naar eigen zeggen overwinnen, waarna het begin van het einde van de wereld tot stand zou komen. Het blad zelf fungeert als propaganda en om mogelijke volgers in het westen over te halen te komen vechten in Irak en Syrië. Door de internationale doelgroep is ervoor gekozen om het blad in het Engels uit te brengen. Verder informeert het blad haar lezers over de gedachtegang van de terreurorganisatie en worden er interviews gehouden met prominente vechters, westerse terroristen en hun leiders. Trots presenteert men grote foto’s en ‘heldhaftige’ verhalen van hun jihadisten. Zelf claimen ze dat het blad staat voor eenheid, de waarheid, migratie, de heilige oorlog en hun gemeenschap (tawhid, manhaj, hijrah, jihad en jama’ah).
Hoe verschrikkelijk de inhoud ook is, ze zetten het beangstigend goed in elkaar
De inhoud
Onlangs is de achtste editie van het blad uitgekomen. Het is echter makkelijker om de zevende editie te vinden, omdat dit een veelbesproken uitgave is. In de zevende editie staat onder andere een professioneel voorwoord, uitleg over de verbranding van een vijandelijke piloot, advies voor de leiders van de Islamitische Staat, een artikel met de naam ‘Islam is de religie van het zwaard, niet van het pacifisme’ en een interview met Abu Umar Al-Baljiki, degene achter de recente aanslagen in Parijs. Dabiq Magazine vraagt aan hem waarom hij naar België is gegaan, waarop zijn antwoord luidt: “Allah koos mij uit om naar Europa te reizen, zodat ik daar de kruisvaarders die oorlog tegen de islam voeren kon terroriseren.” Met de kruisvaarders worden in het blad steevast alle ongelovige westerlingen bedoeld: politici, burgers, agenten, soldaten en jouw postbode. Abu Umar vertelt over zijn reis naar Europa die zwaar was, obstakels kende en enkele maanden duurde, maar dankzij Allah ging alles goed, aldus Umar. Twee van zijn broeders vonden de dood in Europa, maar dit werd beschouwd als een zegen en een eer.
Bekende gezichten
Tijdens het scrollen door het 83 pagina’s tellende magazine, viel er een bekend gezicht te bespeuren. Theo van Gogh staat afgebeeld met daaronder de tekst: “Theo van Gogh – killed after mocking the messenger.” Alsof het een overwinning was, laten ze wederom trots een foto zien van iemand die zij beschouwen als een kruisvaarder. Ze noemen het vervolgens de verplichting om iedereen te doden die de ‘messenger’ beledigt. De moord op Theo van Gogh en de aanslag in Londen in 2005 worden aangeduid als hun operaties die met succes volbracht zijn, ook de aanslag op het World Trade Centre op 11 september wordt gezien als een gezegende operatie. Hierbij lijken ze even te vergeten dat deze aanslag niet door Daesh maar door Al-Qaida was uitgevoerd.
Communicatiewetenschap
Alles wat ze maar kunnen gebruiken als propaganda, wordt gepresenteerd als hun werk. Framing wordt ook veelvuldig gebruikt, begrippen als ‘helden’ en ‘gezegenden’ worden gebruikt om terroristen aan te duiden. Het begrip kruisvaarders wordt gebruikt om ongelovigen te benoemen en sterven voor de religie wordt aangeduid als een eer. Daesh is trots op gewelddadigheid, ze zijn schaamteloos en laten op lugubere wijze afbeeldingen van verminkte lichamen zien. Ze vinden het niet erg om terrorist genoemd te worden en willen niets met vrijheid te maken hebben. Zo worden de aanhangers trots de slaven van Allah genoemd. Dit blad geeft waardevolle informatie aan inlichtingendiensten, zonder dat de terroristen zich hier druk om lijken te maken. Er kan veel geleerd worden door het lezen van het blad en het wordt pijnlijk duidelijk hoe slim de terreurorganisatie met media omgaat. Daarnaast valt op hoe goed hun Engels vocabulaire, photoshop skills (één van de voorpagina’s bevatte een afbeelding van de zwarte vlag bovenop het Vaticaan) en het begrip van framing is. Het lijkt wel of ze daar ook communicatiewetenschappers hebben zitten: hoe verschrikkelijk de inhoud ook is, ze zetten het beangstigend goed in elkaar.
Verwacht in het Medium Magazine van februari een uitgebreid artikel over het mediagebruik van Daesh.
