Als debuterend schrijver is het lang niet eenvoudig je boek onder de aandacht te brengen. Wat helpt: een bijzonder verhaal en een mediagenieke verschijning. Mano Bouzamour zat bij Pauw & Witteman en duikt sindsdien samen met zijn roman ‘De Belofte van Pisa’ op in verschillende media. Het is het verhaal van een Marokkaans ‘straatjochie’ dat zich losmaakt van de gemeenschap en het uiteindelijk schopt tot het lyceum – als enige Marokkaan tussen rijke, witte leerlingen. De fictie lijkt alleen in de media de overhand te nemen.
Mano Bouzamour (1991) is een naam om te onthouden, als het aan diverse media ligt. Zijn debuutroman wordt bejubeld, niet alleen vanwege zijn ‘speelse’ schrijfstijl’ (****, NRC), maar ook vanwege het verhaal achter het boek. En vooral: de persoon. Bouzamour ontworstelde zich uit de Marokkaanse gemeenschap en schopte het tot het elitaire Amsterdams Hervormd Lyceum. Weg van de moeilijke buurt. Een nu geslaagde Marokkaanse jongen die zich een weg omhoog heeft gevochten. Bouzamour zat onder meer aan de tafel van Pauw & Witteman en werd ook door verschillende kranten geïnterviewd. De literaire belofte, alias de knuffelmarokkaan.
In de Volkskrant schreef Anneke Stoffelen ook over Mano Bouzamour, maar met een invalshoek die de fictie onder de loep neemt. De fictie uit het boek, dat langzamerhand de werkelijkheid werd in de media. Het verhaal uit ‘De Belofte van Pisa’ werd een op een geprojecteerd op Bouzamour – en dat terwijl het boek enkel losjes op de werkelijkheid is gebaseerd. Bouzamour is ook de eerste die toegeeft dat veel gebeurtenissen in het boek verzonnen zijn. Zo groeide hij niet op in de beruchte Amsterdamse Diamantbuurt, maar in een ‘leuke buurt’ in de Pijp. En hij haalde met moeite zijn havo-diploma, en niet een vwo-diploma, zoals media beweerden. In het artikel in de Volkskrant komen, naast Bouzamour, ook zijn broer Solaiman en een oud-leraar aan het woord. De broer van de hoofdpersoon is op de achterflap een ‘zware crimineel’ – in werkelijkheid heeft Solaiman wel eens iets fouts gedaan, maar wat in het boek staat is volgens hem ‘súper overdreven’.
De meeste media hebben duidelijk geen boodschap aan deze nuancering. Liever een autobiografie dan een roman, zo lijkt het. Bouzamour zelf vindt het niet erg dat hij en de hoofdpersoon in de media één persoon zijn geworden. In de Volkskrant vertelt Bouzamour: ‘Ik vind het wel mooi, dat mysterie over wat echt is gebeurd en wat niet.’ Echt tegengas heeft de jonge schrijver dan ook niet op de beeldvorming, zoals die onder andere bij Pauw & Witteman is neergezet.
Na een eerste optreden bij Pauw & Witteman krijgt Bouzamour kritiek op zijn boek, uit de Marokkaanse gemeenschap. Zij zien hem als verrader, zo schijnt. Ook zijn ouders laten hem vallen. Reden genoeg voor Pauw & Witteman om Bouzamour nogmaals uit te nodigen, en dan het liefst met een criticaster tegenover hem. De redactie van Pauw & Witteman belde Lamyae Aharouay, journaliste bij BNR Nieuwsradio, zo schrijft de Volkskrant. Aharouay wordt gevraagd of ze kritiek heeft op Bouzamour, maar heeft dat niet. Ook de ophef valt volgens haar wel mee: het zijn slechts enkele boze reacties op het forum Marokko.nl. De redactrice van de talkshow zou op haar beurt gezegd hebben ‘dat ze de discussie graag wilden uitvergroten’. Aharouay bedankte voor de uitnodiging.
Mano Bouzamour mag niet klagen over de media-aandacht, of die nou deels op fictie is gebaseerd of niet. Het boek is inmiddels aan de vierde druk toe. Het actuele verhaal, over een Marokkaanse en (daarom?) kansarme jongere die het uiteindelijk toch ver schopt, kan zo uit een boek komen. En doet dat dus ook. Maar dat sommige media wat passages overslaan, blijkt duidelijk.
escort Bilecik
escort Karaman
escort Edirne
escort Şanlıurfa
Kızıltepe escort
